سوخت بدون كارت با ستاره مربع ها!
به گزارش دیجیتالر بعد از آنكه سهمیه بندی بنزین متوقف و مجدداً برای احیای مدیریت توزیع سوخت تصمیم گیری شد، انتخاب فن آوری جدید متناسب با مقتضیات روز كه با كمترین هزینه بر اقتصاد ملی، بتوان به نتایج و خروجی های مناسب تری دست یافت، دغدغه ایست كه توجه به آن می تواند برای كشور قابل توجه و تأمل باشد.
به گزارش دیجیتالر به نقل از ایسنا، مدیریت توزیع دولتی به صورت عام و خصوصاً در ایران، موضوعی چالش برانگیز و پرهزینه بوده است و پیچیدگی های آن در كنار انقلاب و رشد صنایع مخابرات و فن آوری اطلاعات در دهه های اخیر، همیشه ذهن متخصصان این حوزه ها را به چگونگی یاری جستن از امكانات بدیع در دسترس، در جهت بهبود مدیریت فرایندهای توزیع و عرضه سهمیه های عمومی به صورت عادلانه و سهل معطوف ساخته و البته تحولات بدیعی را هم سبب ساز شده است.
در این بین نظام مدیریت سوخت در ایران كه در دهه هشتاد شمسی مطرح و در چارچوب یك پروژه بزرگ و ملی اجرایی شد، نمونه ای از این تلاش هاست كه در آن با عنایت به مقتضیات آن سال ها و امكاناتی كه توسعه ICT در اختیار متولیان امر قرار داده بود، به شكلی كه امروزه مورد شناخت عموم مردم است و با عنوان كارت هوشمند سوخت خوانده می شود، سامان یافت.
در این طرح با عنایت به ضعف مفرط سامانه های مخابراتی و ضرورت عرضه به هنگام خدمات به مردم، مجموعه تصمیم گیر به سمت بهره برداری از تراشه های هوشمند در بستر كارت های پلاستیكی رفت كه علیرغم تحمیل هزینه های گزاف تأمین، صدور و توزیع كارت و هم چنین خدمات جانبی مورد نیاز، این امكان را فراهم می ساخت تا به صورت برون خط و علیرغم عدم برقراری اتصال با سامانه مركزی، عرضه خدمات گرفتار خلل و وقفه نشود؛ تا جایی كه این پروژه، یكی از نشانه های توانمندی ملی در اجرای پروژه هایی از این دست بدون یاری جستن از شركت های بزرگ خارجی شد و غرور ملی را در این زمینه تقویت كرد.
با این وجود، بعد از بازه ای كه سهمیه بندی متوقف و مجدداً تصمیم بر احیای مدیریت توزیع شد، طبیعتاً انتخاب فن آوری جدید متناسب با مقتضیات روز بگونه ای كه با كمترین هزینه بر اقتصاد ملی، بتوان به نتایج و خروجی های مناسب تری دست یافت، دغدغه ایست كه توجه به آن می تواند برای كشور قابل توجه و تأمل باشد.
در این باره محمدجواد حبیبی - كارشناس - در گفتگو با ایسنا، پیشنهادی جدید را در این زمینه مطرح كرده تا شاید بتوان با تاكید بر مختصات آن و جلب نظر كارشناسان و تصمیم سازان و تصمیم گیران امر و توسعه این طرح به شكلی بهینه و مفید، نتایج مطلوب تری را در این خصوص به دست آورد.
تغییرات فن آوری روز در سطح كشور
به قول او اگر بخواهیم به مهمترین تغییرات در حوزه فن آوری در كشور در این روزها و قیاس آن با شرایط دهه ۸۰ اشاره نماییم، باید به توسعه زیرساخت های ارتباطاتی و تقویت آنها اشاره نمود كه باعث توسعه بیشتر از پیش شبكه ها و تجهیزات و فن آوری های در رابطه با آن در بین مردم شده است. مبتنی بر این توسعه، میزان بهره برداری از تلفن همراه افزایش قابل ملاحظه ای را از خود نشان داده و تا جایی پیش رفته كه مبتنی بر آمارها ضرب نفوذ آن در جامعه كه در سال ۱۳۸۷ حدود ۴۰ درصد برآورد شده بود، به عدد ۱۱۰ درصد رسیده است و امروزه سیمكارت های اعتباری یا دائمی به كالایی عمومی و همه گیر و بخشی از سبد مصرف اقشار مختلف مردم كشور تبدیل گشته است.
وی ادامه داد: البته این نكته هم قابل توجه است كه در این میان هنوز تلفن های همراه هوشمند با چنین گستردگی مورد استفاده قرار نگرفته اند و ضریب نفوذ اینترنت به مراتب كمتر است. با این وجود بدیهی است كه در صورتی كه پروژه ای بتواند مبتنی بر تلفن های همراه طراحی و اجرا شود، قابلیت مطرح شدن در سطح ملی و عمومی كشور را دار خواهد بود و می تواند به كاهش سرمایه گذاری های كلان سخت افزاری و نرم افزاری در اجرای نظام سهمیه بندی منجر شود.
نگاهی به راهكار موجود و نقاط ضعف آن
این كارشناس تصریح كرد: در راهكاری كه هم اكنون مورد توجه تصمیم گیران امر قرار گرفته و سعی شده با بهره گیری از ظرفیت های موجود و با هزینه بهینه نسبت به آن مبادرت گردد، كارت های بانكی افراد بعنوان كارت مدیریت سهمیه سوخت آنها لحاظ شده كه شرح آن در رسانه ها موجود است. در این باره چند اشكال را می توان به این طرح وارد دانست.
به قول او، ایراد اول این كه كارت های بانكی كه اطلاعات مشتریان آنها بر روی نوار مغناطیسی روی كارت درج شده است، برای خوانده شدن لزوماً نیاز به وجود كارت خوان نوار مغناطیسی در مبادی توزیع است؛ با عنایت به اینكه كارت های سوخت سابق از نوع هوشمند بوده اند، دستگاه های مستقر امكان خواندن كارت های جدید با نوار مغناطیسی را دارا نیستند و این به مفهوم ضرورت سرمایه گذاری وسیع در تجهیز پمپ های بنزین به كارت خوان های جدید است.
حبیبی افزود: ایراد بعدی را هم می توان فعالیت سامانه تنها به صورت برخط و نیازمند حضور شبكه اینترنت یا اینترانت (GPRS) دانست؛ علیرغم توسعه این بستر در ایران، امكان ضعف آن در بعضی نقاط دور دست وجود دارد كه خود معضلی دیگر به حساب می آید. هم چنین در صورتیكه سرویس دهنده گرفتار مشكل شود تا حل آن مشكل عرضه خدمات متوقف خواهد شد. ایرادات دیگری را هم می توان برای این طرح برشمرد همچون ضعف امنیتی كارت های بانكی موجود، یا عدم توسعه فراگیر كارت های بانكی در بعضی از اقشار مردم كه جای خود قابل توجه است.
شرح راهكار پیشنهادی
این كارشناس خاطرنشان كرد: از آنجائیكه می توان فرض كرد هر دارنده خودرو، دارای یك دستگاه تلفن همراه با سطح فن آوری مختلف شامل هوشمند یا غیر آن است، در این طرح، هر فرد مالك خودرو باید در وهله اول شماره تلفن همراه خویش را در سامانه ثبت كند. سپس هرگاه كه مالك تصمیم به دریافت سوخت می كند، باید یك كد دستوری مشخص را شماره گیری كرد كه می توان از كد جایگاه مورد درخواست هم در آن استفاده شود؛ در نتیجه یك توكن عددی را كه به منزله یك كالابرگ برای دریافت میزان سوخت تعیین شده از یك جایگاه مشخص است را در پاسخ خود دریافت كند. مالك می تواند با وارد كردن كد دریافتی در پمپ های بنزین، نسبت به دریافت سوخت خود اقدام نماید.
به قول او مزایای طرح شامل عدم نیاز به سرمایه گذاری سخت افزاری و نرم افزاری كلان، امنیت بالای طرح با عنایت به بهره گیری از ماژول هوشمند سیمكارت، امكان پیاده سازی به شكل برخط و برون خط تا در صورت شلوغی شبكه، یا قطعی سرویس دهنده ها، عرضه خدمات متوقف نگردد و سهولت در استفاده و مدیریت طرح است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب