ماه زمانی با میدان مغناطیسی از جو زمین محافظت می كرده است
پژوهشگران ناسا می گویند ماه و زمین قبلاً میدان های مغناطیسی مشتركی داشته اند كه از جو آنها در مقابل بادهای مضر خورشیدی محافظت می كرده است.
به گزارش دیجیتالر به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، سطح زمین در ۴.۵ میلیارد سال پیش گرفتار یک آشفتگی شدید بوده است. وقتی هنوز خیلی مانده بود تا حیات در این سیاره شکل بگیرد و ظهور آن یک احتمال بسیار دور بود، دمای بالای سطح زمین همه چیز را ذوب می کرده و هوا در عرض چند ثانیه از بین می رفته است.
خورشید نیز جوان بوده و زمینِ نوزاد را با انفجارهای نامهربانانه و تشعشعات موسوم به شراره های خورشیدی و فوران جرم تاجی بمباران می کرده است که موجب شلیک جریان ذرات بسیار پر بار به سمت این سیاره می شده است.
بطور خلاصه باید اظهار داشت که زمینِ جوان مکان خیلی خوبی جهت زندگی نبوده است. با این وجود، بر طبق مطالعه ای که به رهبری پژوهشگران ناسا انجام شده و در مجله Science Advances انتشار یافته است، سپر مغناطیسی ماه که هم اکنون منقرض شده است، ممکنست به سیاره ما کمک کرده باشد تا جو خودرا حفظ کند و در نهایت از حیات در یک آب و هوای قابل سکونت پشتیبانی کند.
"جیم گرین" دانشمند ارشد ناسا و نویسنده اصلی این تحقیق می گوید: بنظر می رسد کره ماه یک مانع محافظتی قابل توجه در مقابل بادهای خورشیدی حمله ور به زمین به وجود آورده است که برای توانایی زمین در حفظ جو خود در طول این مدت بسیار مهم بوده است. وقتی ناسا فضانوردان خودرا بوسیله برنامه "آرتمیس" باردیگر به کره ماه بفرستد، ما با بررسی نمونه هایی که از قطب جنوب ماه به زمین آورده خواهد شد، پیگیر این یافته ها خواهیم بود.
طبق پیش بینی های غالب، کره ماه ۴.۵ میلیارد سال پیش، تولد خشنی داشته است. یعنی هنگامی که یک "پیش سیاره"(proto-planet) به اندازه مریخ و به نام "تیا"(Theia) با شدت دیوانه واری به زمین برخورد کرد که کمتر از ۱۰۰ میلیون سال قدمت داشت و منجر به زایمان ماه توسط زمین شد.
پیش سیاره یک جنین سیاره ای بزرگ است که در داخل یک دیسک پیش سیاره ای به وجود آمده و روند ذوب داخلی آن برای ایجاد لایه های تمایز انجام شده است. بنظر می رسد که پیش سیاره ها از خرده سیاره هایی با اندازه ای در حدود یک کیلومتر که از نظر گرانشی مدارهای یکدیگر را پیوسته آشفته می ساخته اند، تشکیل شده باشند که با برخورد با یکدیگر، به تدریج از ائتلاف خرده سیارک ها به سیاره تبدیل گردیده اند.
بقایای این برخورد بعداً با هم یکی شدند و ماه را به وجود آوردند، در صورتیکه مواد باقیمانده باردیگر به زمین سقوط کردند. اثر جاذبه ماه، محور چرخش زمین را که در آن زمان با سرعت زیادی می چرخید و هر روز فقط پنج ساعت طول می کشید، تثبیت کرد.
در آن روزها، ماه بسیار نزدیک تر به زمین بوده و بدین سبب در آسمان زمین بسیار بزرگتر دیده می شده است. در صورتیکه گرانش ماه، اقیانوس های زمین را به سمت خود می کشد، آب گرم می شود و انرژی آزاد می کند. این امر موجب می شود ماه هر سال معادل ۱.۵ اینچ(۳.۸۱ سانتی متر) از زمین دور شود.
این مطالعه جدید تحت هدایت ناسا، نحوه کار میدان های مغناطیسی زمین و ماه را در تقریباً چهار میلیارد سال پیش شبیه سازی کرده است. برمبنای اعلام ناسا، دانشمندان یک مدل کامپیوتری جهت بررسی رفتار میدان مغناطیسی هر دو جرم در دو موقعیت در طول مدار مربوطه ساخته اند.
دانشمندان می گویند، بعضی اوقات مگنتوسفر کره ماه به سدی در مقابل تابش شدید خورشیدی به ماه و زمین تبدیل می شود. دلیل این امر این است که مگنتوسفر زمین و ماه هنوز در مناطق قطبی هر جرم به هم متصل می شده اند و این اتفاق، برای تکامل زمین بسیار مهم بوده است، چونکه ذرات باد خورشیدی با انرژی بالا قادر به نفوذ در میدان های مغناطیسی نبودند و اوضاع جو زمین را بسیار مناسب کرده و آنرا سالم نگه داشته و شاید ما را از گرفتار شدن به سرنوشت مریخ نجات داده است.
مگنتوسفر یا مغناطیس سپهر(Magnetosphere) منطقه مغناطیسی پیرامون یک جرم فضایی است. سیاره زمین و سیاره های تیر، هرمز، کیوان، اورانوس و نپتون دارای مگنتوسفر هستند. مگنتوسفر هنگامی شکل می گیرد که جریانی از ذره های حامله مانند بادهای خورشیدی، در برهم کنش با میدان مغناطیسی ذاتی یک سیاره یا یک جرم مشابه منحرف می شود. زمین و دیگر سیاره های دارای میدان مغناطیسی ذاتی توسط یک مگنتوسفر احاطه شده اند. بطور خلاصه، مگنتوسفر به انرژی هایی می گویند که از قطب شمال از هسته زمین بیرون شده و از قطب جنوب به هسته زمین باز می گردند.
جالب است که این دو جو با هم ماده رد و بدل می کرده اند. ناسا می گوید نور ماوراء بنفش شدید برآمده از خورشید، الکترون ها را از ذرات خنثی موجود در ارتفاع جو زمین جدا می کرده و به آنها بار لازم برای سفر به ماه در امتداد خطوط میدان مغناطیسی ماه را می داده است.
این می تواند به ماه کمک کرده باشد تا جو نازک خودرا حفظ کند. اما از آنجائیکه نیتروژن در نمونه های سنگ ماه پیدا شده است، این ایده که بین زمین و ماه تبادل ماده صورت گرفته را تقویت می کند، چونکه جو زمین تحت سلطه نیتروژن بوده و هنوز هم هست.
پژوهشگران می گویند مطالعه میدانهای مغناطیسی ماه به ما کمک می نماید تا فضای داخلی آنرا درک نماییم. آنها فکر می کنند این دوره مغناطیسی همپوشانی بین ماه و زمین احتمالاً در بازه زمانی ۴.۱ تا ۳.۵ میلیارد سال پیش اتفاق افتاده است.
"دیوید دراپر" دانشمند ارشد ناسا و همکار در این مطالعه اظهار داشت: شناخت تاریخچه میدان مغناطیسی ماه به ما کمک می نماید تا نه فقط جوهای اولیه احتمالی، بلکه چگونگی تحول در فضای ماه را نیز بفهمیم. این به ما می گوید هسته ماه چگونه می توانسته باشد و احتمالاً تلفیقی از فلز مایع و جامد در مقطعی از تاریخ خود بوده است.
بطور طبیعی فضای داخلی ماه سرد شده و ابتدا مگنتوسفر خود و در نهایت جو خودرا از دست داده است. میدان مغناطیسی ماه ۳.۲ میلیارد سال پیش به میزان قابل توجهی کاهش یافته و تقریباً ۱.۵ میلیارد سال قبل از بین رفته است.
تصور اینکه هوایی که تنفس می نماییم به ماه می رفته و بر می گشته، بسیار جذاب است و کشف های علمی جدید از این دست، تنها ذره ای از دانشی است که بعد از بازگشت به ماه در انتظار ماست و ناسا می خواهد با برنامه "آرتمیس" این کار را در سال ۲۰۲۴ انجام دهد و اولین زن و یک فضانورد مرد دیگر را به کره ماه بفرستد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب