دستیابی به طول عمر بیشتر با بررسی یک پروتئین تنظیمی
به گزارش دیجیتالر، دانشمندان می گویند یک پروتئین معروف به CHIP می تواند سیگنال های طولانی مدت مانند گیرنده های انسولین در سلول را به تنهایی بهتر از حالت جفتی کنترل کند و می تواند کلید زندگی طولانی تر باشد.
به گزارش دیجیتالر به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، به گفته محققان دانشگاه کلن(Cologne)، یک پروتئین به شکل واحد در مقایسه با حالت گروهی، می تواند به صورت موثرتری سیگنال های پیری را تنظیم و تعدیل کند.
این محققان در مطالعه جدید خود کشف کرده اند که پروتئینی معروف به CHIP می تواند سیگنال های زندگی طولانی مدت مانند گیرنده های انسولین را در سلول به تنهایی بهتر از حالت جفتی کنترل کند.
پروتئین CHIP در موقعیت های استرس سلولی اغلب بعنوان یک "همودایمر" - اتصال دو پروتئین یکسان - دیده می شود. عملکرد اصلی آن از بین بردن پروتئین های صدمه دیده و نادرست چین خورده است. در واقع CHIP، سلول را از این طریق تسویه می کند.
برای انجام این کار، CHIP با پروتئین های کمکی کار می کند تا پروتئین های اشتباه تا شده را با زنجیره های پروتئین کوچک یوبیکوتین متصل کند.
در نتیجه، سلول، پروتئین های صدمه دیده را شناسایی و حذف می کند. علاوه بر این، CHIP انتقال سیگنال گیرنده انسولین را تنظیم می کند.
یوبیکوتین(Ubiquitin) یک پروتئین تنظیمی کوچک است که حدودا در تمامی بافت های موجودات یوکاریوتی یافت می شود. این پروتئین نخستین بار در سال ۱۹۷۵ میلادی کشف شد و بعدها خصوصیت ها و مشخصاتش در خلال دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی مشخص شد. چهار ژن در بدن انسان معروف به UBB، UBC، UBA52 و RPS27A یوبیکوتین تولید می کنند.
محققان می گویند محصولات ژنی افزایش دهنده عمر نمی توانند فعال شوند، چونکه CHIP به گیرنده متصل شده و آنرا تجزیه می کند.
تیم تحقیقاتی به سرپرستی پروفسور "تورستن هاپ" حالا نشان داده است که CHIP امکان دارد خویش را با یوبیکوتین یکی کند و از تشکیل دایمر(حالت جفتی) جلوگیری نماید. آنها همینطور از سلولهای انسانی و یک نماتد معروف به "Caenorhabditis elegans" در این آزمایش استفاده کردند.
"ویشنو بالاجی" نویسنده ارشد این مطالعه اظهار داشت: این که CHIP به تنهایی یا به صورت جفت کار کند، به وضعیت سلول بستگی دارد. تحت استرس، پروتئین های نادرست تا شده و همینطور پروتئین های کمکی زیادی وجود دارد که به CHIP متصل می شوند و از یوبیکوتین شدن خودکار، خود برچسب گذاری با یوبیکوتین جلوگیری می کنند.
وی ادامه داد: بعد از آنکه CHIP با موفقیت پروتئین های معیوب را پاکسازی کرد، می تواند پروتئین های کمکی را هم برای تجزیه علامت گذاری کند. این به CHIP اجازه می دهد تا خویش را در همه جا بیان کند و باردیگر بعنوان یک مونومر عمل کند.
"تورستن هاپ" می گوید: جالب است که تعادل مونومر-دایمر CHIP در بیماری های عصبی مختل شده است.
گام بعدی اینست که محققان تعیین کنند آیا پروتئین یا گیرنده دیگری وجود دارد که مونومر CHIP با آنها تعامل داشته باشد و عملکرد آنها را کنترل کند؟
محققان به منظور ایجاد درمان های تخصصی تر در آینده، به صورت ویژه کنجکاو هستند که کدام بافت ها، اندام ها و بیماری ها دارای غلظت بالاتری از مونومرها یا دایمرهای CHIP هستند.
نتایج این مطالعه در مجله Molecular Cell انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب